Zwolnienie lekarskie po rozwiązaniu umowy o pracę

Ustanie stosunku pracy a prawo do zasiłku chorobowego

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (j.t. Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała:

1. nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego;
2. nie później niż w ciągu 3 miesięcy od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego – w razie choroby zakaźnej, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, lub innej choroby, której objawy chorobowe ujawniają się po okresie dłuższym niż 14 dni od początku choroby.

Głównym celem tego uregulowania jest zabezpieczenie materialne pracownika na wypadek czasowej przeszkody w podjęciu nowego zatrudnienia, ujmowane również jako zabezpieczenie pracownika przed utratą zarobków na wypadek przemijających przeszkód w ich zdobywaniu, wywołanych chorobą. Unormowanie to ma więc charakter gwarancyjny, ochronny, zabezpieczający środki utrzymania ubezpieczonego i jego rodziny na czas uniemożliwiający wyszukanie nowego źródła dochodu (uchwała SN z dnia 10 grudnia 1984 r., III UZP 55/84, OSPiKA 1985, z. 7-8, poz. 154; wyrok SN z dnia 5 grudnia 1984 r., II URN 161/84, niepubl.; wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 68/99, OSNP 2000, nr 19, poz. 726 – podjęte jeszcze na tle art. 6 poprzednio obowiązującej ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). W orzecznictwie podniesiono również, że prawo do tego świadczenia dyktowane jest koniecznością ochrony wytworzonej przez chorobę przerwy w pracy (uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 18 kwietnia 1996 r., II UZP 23/95, OSNAPiUS 1996, nr 24, poz. 376). Na gruncie obowiązującej ustawy podnosi się, że ryzykiem chronionym jest niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania (wskazana powyżej uchwała SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/01).

Zobacz też: Brak ciągłości w zwolnieniu lekarskim

Warunki otrzymania zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego

Warunkiem otrzymania zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego jest wystąpienie łącznie czterech przesłanek:

1. utrata zdolności do pracy z powodu choroby musi nastąpić w czasie tzw. okresu ochronnego – niezdolność do pracy powstać musi nie później niż 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego (a w razie choroby zakaźnej, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, lub innej choroby, której objawy chorobowe ujawniają się po okresie dłuższym niż 14 dni od początku choroby – nie później niż w ciągu trzech miesięcy od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego);
2. niezdolność do pracy musi trwać co najmniej 30 dni – niezdolność ta nie może być przerwana, a zatem musi być orzeczona w ciągłości; ustawodawca nie zawarł przy konstruowaniu tej przesłanki warunku, by nieprzerwana niezdolność do pracy musiała wynikać z tego samego stanu chorobowego, dlatego nie ma znaczenia i dopuszczalne jest, by kolejne zaświadczenia lekarskie stwierdzały niezdolność do pracy spowodowaną zupełnie innymi chorobami, jedynie pod warunkiem, by pomiędzy okresami orzeczonej niezdolności do pracy nie było przerwy;
3. niejako wstępnym warunkiem nabycia prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego jest posiadanie stosownego okresu wyczekiwania, tj. co najmniej 30-dniowego;
4. brak okoliczności wykluczających nabycie prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego – warunek ten można nazwać negatywnym.

Komu przysługuje świadczenie rehabilitacyjne?

Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Świadczenie nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego albo urlopu na poratowanie zdrowia.

Świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia chorobowego przysługuje objętym ubezpieczeniem chorobowym, a więc na przykład:

1. pracownikom,
2. osobom wykonującym pracę nakładczą,
3. członkom rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych.

Po ustaniu ubezpieczenia zasiłek chorobowy można otrzymać w następujących sytuacjach:

• niezdolność do pracy powstała jeszcze podczas zatrudnienia i trwa nieprzerwanie po jego ustaniu,
• nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia i trwa przynajmniej 30 dni,
• nie później niż w ciągu 3 miesięcy w razie choroby zakaźnej, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, lub innej choroby, której objawy ujawniają się w okresie dłuższym niż 14 dni

W związku z powyższym, jeśli po rozwiązaniu stosunku pracy zachorował Pan w ciągu najpóźniej 14 dni – ma Pan prawo do zasiłku chorobowego, jeśli spełnione są pozostałe przesłanki.

Na koniec przypomnę, że zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni. Miesięczny zasiłek chorobowy wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku.

Druk L4 powinien Pan niezwłocznie przekazać do ZUS.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - Dz.U. 1999 nr 60 poz. 636
2. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 1984 r., III UZP 55/84
3. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 1984 r., II URN 161/84
4. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 68/99
5. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/01

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.