Choroba zawodowa nauczyciela

Kiedy może nastąpić rozpoznanie choroby zawodowej?

Odpowiadając na Pani pytanie uprzejmie informuję, że definicję choroby zawodowej ustawodawca zawarł w art. 235 K.p. Zgodnie z tym przepisem, chorobą zawodową jest choroba wymieniona w wykazie chorób zawodowych, o ile w następstwie oceny warunków pracy można bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem stwierdzić, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych „narażeniem zawodowym”.

W omawianym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko powyższa definicja, ale także treść art. 235 K.p., z którego jasno wynika, że rozpoznanie choroby zawodowej może nastąpić zarówno w okresie zatrudnienia w narażeniu zawodowym (pracownik), jak również po zakończeniu pracy na stanowisku, na którym to narażenie występowało (były pracownik). Jedynym warunkiem jest tu wystąpienie udokumentowanych objawów choroby w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych.

Decydujący dla rozpoznania choroby zawodowej po zakończeniu zatrudnienia jest zatem okres, w którym wystąpiły objawy chorobowe. Okres ten podlega zróżnicowaniu w zależności od przypadłości, na którą zapadł ekspracownik. Ile wynosi on dla poszczególnych schorzeń można dowiedzieć się z załącznika do rozporządzenia RM z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869).

Zobacz też: Choroba zawodowa nauczycieli

Czy zakończenie pracy w zakładzie wyłącza możliwość rozpoznania u byłego pracownika choroby zawodowej?

Z całą pewnością można zatem stwierdzić, że uzyskanie uprawnień emerytalnych oraz zakończenie pracy w narażeniu zawodowym nie wyłącza możliwości rozpoznania u byłego pracownika choroby zawodowej. Wszystko zależy jednak od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

– dane schorzenie ujęte jest w wykazie chorób zawodowych,

– można bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem stwierdzić, że jest ono następstwem narażenia zawodowego,

– udokumentowane objawy chorobowe wystąpiły w okresie, w którym ich pojawienie się upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym.

Emeryt uprawniony również do renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego w związku ze stwierdzeniem choroby zawodowej ma prawo do emerytury powiększonej dodatkowo o połowę renty albo do renty powiększonej o połowę emerytury.

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy z powodu choroby zawodowej

Osoba niezdolna do pracy z powodu choroby zawodowej może uzyskać prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy związanej z chorobą zawodową z ubezpieczenia wypadkowego. A według art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 z późn. zm.) osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego oraz do emerytury wypłaca się, zależnie od jej wyboru:

– przysługującą rentę powiększoną o połowę emerytury albo

– emeryturę powiększoną o połowę renty.

Podejrzenie choroby zawodowej zgłasza się m.in. właściwemu państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu, właściwemu państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu, właściwemu państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu, właściwemu państwowemu inspektorowi sanitarnemu, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263 z późn. zm.), właściwemu komendantowi wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej lub właściwemu inspektorowi wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej, zwanym dalej w znowelizowanym rozporządzeniu właściwym państwowym inspektorem sanitarnym (zmieniony § 3 ust. 1 pkt 1 znowelizowanego rozporządzenia).

Ich właściwość ustala się wg:

– miejsca, w którym praca jest lub była wykonywana przez pracownika,

– krajowej siedziby pracodawcy, gdy dokumentacja dotycząca narażenia zawodowego jest gromadzona w tej siedzibie.

Orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej lub braku podstaw do jej rozpoznania

Orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej lub braku podstaw do jej rozpoznania wydaje lekarz orzekający w zakresie chorób zawodowych. Robi to na podstawie:

– wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych,

– dokumentacji medycznej pracownika lub byłego pracownika,

– dokumentacji przebiegu zatrudnienia,

– oceny narażenia zawodowego.

I tak, jeżeli informacje zawarte we wspomnianych wynikach, dokumentacji i ocenie nie wystarczą do wydania orzeczenia lekarskiego o rozpoznaniu choroby zawodowej lub braku podstaw do jej rozpoznania, lekarz orzekający w zakresie chorób zawodowych wystąpi o ich uzupełnienie do:

– właściwego państwowego inspektora sanitarnego – w zakresie oceny narażenia zawodowego, zwłaszcza na podstawie dokumentacji archiwalnej i informacji udostępnianej na jego wniosek przez odpowiednie jednostki organizacyjne Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz służby medycyny pracy w odniesieniu do firm, które uległy likwidacji (zmieniony § 6 ust. 5 pkt 4 znowelizowanego rozporządzenia),

– pracownika lub byłego pracownika – w zakresie uzupełnienia wywiadu zawodowego,

– przeprowadzonego przez lekarza wykonującego zawód w ramach wykonywania działalności leczniczej lub zatrudnionego w podmiocie leczniczym bądź właściwego państwowego inspektora sanitarnego wydającego skierowanie na badanie w związku z podejrzeniem choroby zawodowej (zmieniony § 6 ust. 5 pkt 5 znowelizowanego rozporządzenia).

Podsumowując – nie ma przeszkód, aby starała się Pani o orzeczenie choroby zawodowej już po przejściu na emeryturę, jednak musi Pani udowodnić, że leczenie i jakiekolwiek oznaki choroby wystąpiły jeszcze w czasie świadczenia przez Panią pracy.

Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej  ▼▼▼