Wezwanie jako świadek a wynagrodzenie za czas nieobecności w pracy

Zwolnienie pracownika od obowiązku świadczenia pracy na czas stawienia się na wezwanie policji

Do obowiązków pracodawcy należy zwolnienie pracownika od obowiązku świadczenia pracy, jeżeli obowiązek taki wynika z Kodeksu pracy, z przepisów wykonawczych do Kodeksu pracy albo z innych przepisów prawa.

W wyżej opisanej sytuacji zastosowanie będzie miało rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 281 z późn. zm.). Przepis, który tę sytuację reguluje, to § 6 rozporządzenia: „Pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od pracy na czas niezbędny do stawienia się na wezwanie organu administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, sądu, prokuratury, policji albo organu prowadzącego postępowanie w sprawach o wykroczenia”.

Usprawiedliwienie nieobecności w pracy

Dowodem, który usprawiedliwia nieobecność w pracy w tej sytuacji, jest imienne wezwanie pracownika do osobistego stawienia się, wystosowane przez organ właściwy w sprawach powszechnego obowiązku obrony, organ administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, sąd, prokuraturę, policję lub organ prowadzący postępowanie w sprawach o wykroczenia – w charakterze strony lub świadka w postępowaniu prowadzonym przed tymi organami, zawierające adnotację, która potwierdza stawienie się pracownika na to wezwanie.

Należy zwrócić uwagę, iż cytowany przepis nie mówi o całym dniu wolnym, a jedynie o okresie czasu, który jest „niezbędny”. Oznacza to, że przed i/lub po osobistym stawieniu się pracownika w wyżej wymienionych organach, a w tej sytuacji na policji, pracownik powinien – jeśli jest to możliwe – przybyć do pracy. Za czas, w którym pracownik nie będzie świadczył pracy, nie należy się wynagrodzenie, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują zachowanie przez pracownika prawa do wynagrodzenia za czas zwolnienia.

Rekompensata za czas wezwania

Pracodawca, który nie wypłaca wynagrodzenia, powinien wystawić zaświadczenie określające wysokość utraconego wynagrodzenia za czas tego zwolnienia w celu uzyskania przez pracownika od właściwego organu rekompensaty pieniężnej z tego tytułu – w wysokości i na warunkach przewidzianych w odrębnych przepisach, tj. w Kodeksie postępowania administracyjnego, Kodeksie postępowania cywilnego, Kodeksie postępowania karnego lub w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia – w zależności od tego, czego dotyczyło wezwanie.

Przykłady

Wezwanie na policję jako świadek w sprawie wypadku drogowego

Jan Kowalski został wezwany na policję jako świadek w sprawie wypadku drogowego, który miał miejsce tydzień wcześniej. Jego pracodawca, zgodnie z obowiązującymi przepisami, zwolnił go z obowiązku świadczenia pracy na czas niezbędny do stawienia się na wezwanie. Jan przedstawił swojemu pracodawcy imienne wezwanie, a po zakończeniu przesłuchania wrócił do pracy. Pracodawca nie wypłacił mu wynagrodzenia za czas nieobecności, lecz wystawił zaświadczenie o wysokości utraconego wynagrodzenia, dzięki czemu Jan mógł ubiegać się o rekompensatę od organu prowadzącego postępowanie.

Świadectwo w sądzie w charakterze świadka

Anna Nowak została wezwana do sądu jako świadek w sprawie cywilnej dotyczącej sporu o nieruchomość. Jej pracodawca zwolnił ją z obowiązku świadczenia pracy na czas przesłuchania, jednakże Anna musiała dostarczyć pracodawcy wezwanie sądowe. Po zakończeniu rozprawy sądowej Anna wróciła do pracy. Pracodawca, zgodnie z wewnętrznymi przepisami firmy, wypłacił jej wynagrodzenie za cały dzień, uznając, że czas spędzony na stawieniu się w sądzie był niezbędny do wypełnienia obowiązku świadka.

Przesłuchanie na policji w sprawie wykroczenia

Marek Wiśniewski otrzymał wezwanie na policję jako świadek w sprawie dotyczącej drobnego wykroczenia. Pracodawca udzielił mu zwolnienia z pracy na czas niezbędny do stawienia się na przesłuchanie, po czym Marek wrócił do pracy na drugą część dnia. Pracodawca nie wypłacił mu wynagrodzenia za czas nieobecności, lecz wystawił zaświadczenie o utraconym wynagrodzeniu. Dzięki temu Marek mógł wystąpić do organu prowadzącego postępowanie o rekompensatę za utracone zarobki, zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania karnego.

Podsumowanie

Pracownik wezwany jako świadek ma prawo do zwolnienia z pracy na czas niezbędny do stawienia się na wezwanie, ale nie zawsze otrzyma za ten czas wynagrodzenie. Pracodawca powinien wystawić zaświadczenie o utraconym wynagrodzeniu, aby pracownik mógł ubiegać się o rekompensatę od odpowiednich organów.

Oferta porad prawnych

Potrzebujesz pomocy prawnej? Skorzystaj z naszych usług online – oferujemy profesjonalne porady prawne oraz sporządzanie pism na miarę Twoich potrzeb! Aby skorzystać z naszych usług, opisz swój problem w formularzu pod artykułem.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy - Dz.U. 1974 nr 24 poz. 141