Ochrona przedemerytalna

Od 1 czerwca 2004 r. art. 39 K.p. brzmi: „Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku”.

Interesuje Cię ten temat i chcesz wiedzieć więcej? kliknij tutaj >>

Oznacza to, że ochrona przedemerytalna obejmuje 4 lata przed osiągnięciem przez pracownika wieku emerytalnego rozumianego jako „normalny” wiek emerytalny. Ochrona przed wypowiedzeniem obejmuje jednak możliwość przejścia na wcześniejszą emeryturę.

Pod pojęciem wcześniejszej emerytury rozumie się przypadki, w których ustawodawca rozróżnia normalny wiek emerytalny od wcześniejszego wieku emerytalnego. Z reguły wcześniejsza emerytura kojarzona jest z uprawnieniem pracownika o charakterze socjalnym. W takim znaczeniu prawo do wcześniejszego przejścia na emeryturę posiadają np. kombatanci.

Od możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę odróżnić trzeba przypadki obniżonego wieku emerytalnego dla określonych kategorii pracowników, wykonujących prace lub zawody, które według ustawowo potwierdzonych obiektywnych kryteriów łączą się z utratą sprawności psychofizycznej niezbędnej do wykonywania określonej pracy w wieku biologicznym niższym od ogólnego (powszechnego) wieku emerytalnego.

Z uwagi na zmianę przepisów emerytalnych dokonaną z dniem 1 stycznia 1999 r., poprzez uchwalenie ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Dz. U. Nr 162, poz.1118, z późn. zm., orzecznictwo sądowe wydane na podstawie poprzedniej ustawy emerytalnej z 1982 r. uległo pewnej dezaktualizacji.

W szczególności w obecnym stanie prawnym „normalnym” wiekiem emerytalnym jest wiek, w którym prawo do emerytury nabywają pracownicy zatrudnieni w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 cyt. ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Szczegółowy zakres prac wykonywanych w warunkach szczególnych określają przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, Dz. U. Nr 8, poz. 43, z późn. zm. oraz z 1998 r. Nr 162, poz. 1118.

Zatrudnienie w warunkach szkodliwych lub uciążliwych określonych szczegółowo we  wskazanym rozporządzeniu, zalicza się do stażu pracy w warunkach szczególnych bez względu na to u jakiego pracodawcy praca była świadczona.

Ochrona przed wypowiedzeniem umowy o pracę określona w art. 39 K.p. ma charakter zindywidualizowany i jednorazowy. Oznacza to, że danego pracownika ochrona ta może dotyczyć tylko raz. Nie jest więc dopuszczalne wydłużanie okresu ochronnego poza wymiar przewidziany w art. 39 K.p. jak również ponowne korzystanie z tej ochrony.

Pracownik podlegający ochronie w rozumieniu art. 39 K.p. w związku z nabyciem prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych z osiągnięciem przewidzianego krótszego niż powszechny, wieku, podlega tej ochronie tylko w związku z możliwością przejścia na emeryturę np. w wieku 60 lat w przypadku mężczyzn. Oznacza to, że pracownik ten po osiągnięciu 61 lat, jeżeli nadal będzie zatrudnionych, nie podlega już ochronie z art. 39 K.p.

Pracownik – mężczyzna zatrudniony w warunkach szczególnych, który w wieku 60 lat nie nabędzie prawa do emerytury z tytułu pracy w tych warunkach, będzie podlegał ochronie z art. 39 K.p. po osiągnięciu 61 lat, jeżeli okres zatrudnienia umożliwi mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem 65 lat.

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>