Przepisy antynikotynowe – część 1

Sejm uchwalił ustawę z dnia 8 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 81, poz. 529), która będzie obowiązywać od dnia 15 listopada 2010 r.

Interesuje Cię ten temat i chcesz wiedzieć więcej? kliknij tutaj >>

Przepisy o ochronie zdrowia przed następstwami palenia tytoniu zostały w sposób istotny znowelizowane. Przede wszystkim w art. 2 dodano pkt 9 definiujący pojęcie palarni.

Zgodnie z tym przepisem przez palarnię należy rozumieć wyodrębnione konstrukcyjnie od innych pomieszczeń i ciągów komunikacyjnych pomieszczenie, odpowiednio oznaczone, służące wyłącznie do palenia wyrobów tytoniowych, zaopatrzone w wywiewną wentylację mechaniczną lub system filtracyjny w taki sposób, aby dym tytoniowy nie przenikał do innych pomieszczeń.

Wprowadzenie definicji pojęciowej palarni jest rozwiązaniem słusznym, ponieważ pozwala na ustawowe określenie tego pomieszczenia, służące nie tylko warunkom zatrudnieniowym, ale także innej działalności obiektów i jednostek publicznych lub przeznaczonych na te cele.

Definicja zawiera sformułowania jednoznacznie pozwalające na wykluczenie organizowania palarni w pomieszczeniach służących innym celom, np. klatki schodowe, nawet zamykane, stanowiące tzw. drugi ciąg komunikacyjny danego obiektu nie mogą być przeznaczane na palarnie.

Wyodrębnione pomieszczenie palarni spośród innych pomieszczeń i ciągów komunikacyjnych musi być, rzecz jasna, pomieszczeniem zamkniętym i to do tego dość szczelnie zamkniętym, aby dym tytoniowy nie przedostawał się z tego pomieszczenia do innych pomieszczeń.

W definicji pominięto parametry urządzeń wentylacyjnych na rzecz określenia skuteczności wentylacyjnej, co należy uznać za rozwiązanie słuszne, gdyż stopień wykorzystywania pomieszczenia palarni może być różny w różnych miejscach i obiektach, dlatego stwarzanie parametrów wentylacyjnych mogłoby niepotrzebnie zwiększać koszty organizowania takich pomieszczeń.

Definicyjne ujęcie pomieszczenia palarni nie łączy cech tego pomieszczenia z urządzeniem higieniczno-sanitarnym, co będzie miało istotne znaczenie przede wszystkim w stosunkach pracy.

Zmieniony został zasadniczo system zakazu palenia tytoniu. Ustawodawca wprowadził nowe brzmienie art. 5 ustawy, stwarzając zasadę zakazu palenia wyrobów tytoniowych:

1. na terenie zakładów opieki zdrowotnej i w pomieszczeniach innych obiektów, w których są udzielane świadczenia zdrowotne;
2. na terenie jednostek organizacyjnych systemu oświaty, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, oraz jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej;
3. na terenie uczelni;
4. w pomieszczeniach zakładów pracy innych niż wymienione w pkt 1 i 2;
5. w pomieszczeniach obiektów kultury i wypoczynku do użytku publicznego;
6. w lokalach gastronomiczno-rozrywkowych;
7. w środkach pasażerskiego transportu publicznego oraz w obiektach służących obsłudze podróżnych;
8. na przystankach komunikacji publicznej;
9. w pomieszczeniach obiektów sportowych;
10. w ogólnodostępnych miejscach przeznaczonych do zabaw dzieci;
11. w innych pomieszczeniach dostępnych do użytku publicznego.

Analiza gramatycznie użytych przez ustawodawcę zwrotów świadczy o zaostrzeniu zakazu, co potwierdzają słowa zmierzające do ochrony całego określonego terenu, a nie tylko obiektów zamkniętych, jak było dotychczas.

I tak, zakaz palenia wyrobów tytoniowych obowiązuje na terenie zakładów opieki zdrowotnej, na terenie jednostek oświaty, na terenie uczelni oraz na przystankach komunikacji publicznej, w ogólnodostępnych miejscach przeznaczonych do zabaw dzieci.

Gdy chodzi o zakłady pracy, to ustawodawca przewidział pewne zróżnicowania. Otóż zakaz dotyczy pomieszczeń zakładów pracy innych niż zakład opieki zdrowotnej i jednostki oświaty, co oznacza, że w zakładzie opieki zdrowotnej i na terenie jednostek oświaty palić nie wolno na całym ich terenie a nie tylko w pomieszczeniach.

Ustawodawca zachował się niekonsekwentnie co do uczelni, w stosunku do których wprowadził zakaz na ich terenie, czyli nie tylko w pomieszczeniach, ale jednocześnie jak gdyby zapomniał, że uczelnia jest zwykle również zakładem pracy i nie wymienił jej w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Ten błąd nie zmieni jednak zakazu palenia wyrobów tytoniowych na terenie uczelni, gdyż wynika on gramatycznie wyraźnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Oznacza to przykładowo, że jeśli dana uczelnia posiada określony organizacyjnie wyodrębniony obszar swego funkcjonowania, a w szczególności obiekty budowlane są umiejscowione w obszarze wydzielonym i ogrodzonym, to na całym tym terenie będzie obowiązywał zakaz palenia tytoniu, chyba że kierujący uczelnią zdecyduje się zorganizować palarnię.

Z tego punktu widzenia największy problem mogą mieć rektorzy szkół wyższych tych uczelni, których obiekty zblokowane są w danym terenie zamkniętym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1a ustawy właściciel lub zarządzający obiektem lub środkiem transportu, w którym obowiązuje zakaz palenia wyrobów tytoniowych, ma obowiązek umieścić w widocznych miejscach odpowiednie oznaczenie słowne i graficzne, informujące o zakazie palenia wyrobów tytoniowych na danym terenie lub w środku transportu.

Obowiązek informacyjny, jak wynika z gramatycznego brzmienia powyższego przepisu, ukierunkowany jest na dany teren objęty zakazem a nie tylko na obiekty czy pomieszczenia zamknięte, co świadczy o znacznie szerszym obszarze chronionym tym zakazem przez ustawodawcę.

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>