Niespójność pojęcia dnia urlopu wypoczynkowego

Pojęcie dnia urlopu wypoczynkowego występuje w przepisach urlopowych w różnym znaczeniu. Po pierwsze dzień urlopu w znaczeniu ogólnego wymiaru należnego pracownikowi , tak jak go użyto w art. 154² § 1 K.p. Oczywiście z kontekstu regulacji działu siódmego wynika, że to pojęcie utożsamiane jest z dniem urlopu w wymiarze 8 godzin, a uogólniająco mówiąc w wymiarze podstawowej normy czasu pracy obowiązującej danego pracownika.

Interesuje Cię ten temat i chcesz wiedzieć więcej? kliknij tutaj >>

Drugie pojęcie dnia urlopu sprowadza się do dnia wolnego od pracy przeznaczonego na urlop , który nie spełnia wymogu 8 godzin pracy lecz przewiduje krótszą lub dłuższą liczbę godzin pracy. Przykładowo, jeśli pracownik niepełnozatrudniony pracuje po 4 godziny dziennie, to udzielając mu urlopu w danym dniu powiemy, że otrzymał ½ dnia urlopu.

Problem jednak zasadniczy sprowadza się do tego, że w każdym przypadku dzień urlopu, to wolny dzień kalendarzowy a nie doba pracownicza wolna od pracy. W tym zakresie istnieją pewne rozbieżności pomiędzy przepisami o czasie pracy i regulacjami urlopowymi.

Prześledzić to można na konkretnych przykładach harmonogramu czasu pracy. Przykładowo, pracownik pracujący na zmiany, zatrudniony jest od poniedziałku do piątku na III zmianie od 22^oo do 6^oo dnia następnego. Pracownik żąda udzielenia urlopu na żądanie na środę. Układ kalendarzowy środy jest taki, że o 6^oo pracownik kończy pracę rozpoczętą we wtorek, a o 22^oo powinien rozpocząć następna pracę i właśnie żąda urlopu na godziny pracy przypadające od 22^oo we środę do 6^oo we czwartek.

Powstaje pytanie, w zakresie relacji miedzy dobą pracowniczą, która w wyniku udzielonego urlopu będzie wolna od pracy a pojęciem dnia urlopu rozumianym powszechnie w sposób kalendarzowy. Z punktu widzenia takiej definicji dnia urlopu, powiemy, że pracownik na urlopie nie przebywał, bo ani środa ani czwartek w całości astronomicznej nie były objęte urlopem.

Z drugiej strony, pracownik otrzymał 24 godziny wolne od pracy. Jeżeli do tego jeszcze dodamy problemy związane z ochroną przed wypowiedzeniem obejmującą także dzień kalendarzowy, to się okaże, że powstanie trudna do rozwikłania łamigłówka. W obecnym stanie prawnym, nie ma innego wyjścia, jak tylko zastosowanie pewnego rodzaju fikcji prawnej, polegającej na tym, że faktycznie w ewidencji czasu pracy zaznaczymy środę, jako dzień wolny od pracy z tytułu urlopu.

Po drugie zbadamy, czy doba pracownicza jest wolna od pracy i jeśli tak, to powiemy, że pracownik faktycznie z urlopu korzystał, natomiast dla celów ochrony przed wypowiedzeniem musimy objąć ochroną zarówno środę jak i czwartek, całościowo oba dni w pojęciu kalendarzowym.

De lege ferenda , należałoby się zastanowić nad spójnością przepisów o czasie pracy z przepisami urlopowymi i być może wprowadzić do regulacji urlopowych pojęcie urlopu udzielanego w rozmiarze doby pracowniczej.

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>