Wypowiedzenie umowy zawartej na czas określony

Problem w umowach terminowych polega na tym, że nie mam konieczności wskazywania przyczyny wypowiedzenia.

Prawo do świadczenia przedemerytalnego zostało uzależnione od szeregu warunków, m.in. od osiągnięcia określonego wieku, posiadania wymaganego stażu zawodowego, okresu zatrudnienia u ostatniego pracodawcy lub okresu opłacania składek na ubezpieczenia społeczne czy też okresu pobierania renty, jak również od sposobu zakończenia: zatrudnienia lub działalności gospodarczej, czy też przyczyny utraty prawa do renty. Szczegółowe kryteria określono w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. 2004 r. Nr 120, poz.1252) odrębnie dla poszczególnych kategorii osób – pracowników, osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, rencistów. Niektóre z wymagań są tożsame dla wszystkich – na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych do wymagań takich zalicza się:

• posiadanie statusu osoby bezrobotnej w rozumieniu przepisów (art. 2 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – również w dacie złożenia wniosku o świadczenie przedemerytalne;
• posiadania stosownego „okresu wyczekiwania” na świadczenie przedemerytalne.

Prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje również na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z powodu przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat – kobieta oraz 60 lat – mężczyzna, jeżeli posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 30 lat – kobieta, a 35 lat – mężczyzna.

W tym wypadku przyczyny dotyczące zakładu pracy to:

1. rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,
2. rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,
3. wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy.

Liczy się niewątpliwie ostatni stosunek pracy i sposób jego rozwiązania.

Jeśli jest możliwość, wystarczy, aby pracodawca sprostował świadectwo pracy. Jeśli nie chce współpracować – konieczne będzie powództwo sądowe o ustalenie przyczyny rozwiązania stosunku pracy i sprostowanie świadectwa pracy.

Dla ustalenia prawa do świadczenia przedemerytalnego niezbędne jest przedłożenie dokumentu potwierdzającego fakt rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego i podstawę prawną jego rozwiązania, tj. świadectwa pracy, a w razie, gdy w świadectwie pracy brak wskazania takiej podstawy prawnej – innego dokumentu, który wskazywałby na przyczynę rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego.

Pracodawca może wystawić zaświadczenie, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w powodów ekonomicznych.

Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) – link do formularza z indywidualną pomocą prawną »