Przerwa w zatrudnieniu a ubezpieczenie

Zaliczenie okresów zatrudnienia poza granicami kraju do stażu pracy w Polsce

Kodeks pracy nie reguluje kwestii zaliczania okresów zatrudnienia poza granicami kraju do stażu pracy w Polsce. Regulują to przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.). Zgodnie z art. 86 powyższej ustawy udokumentowane okresy zatrudnienia obywateli polskich wykonywane w wymienionych państwach u pracodawcy zagranicznego są zaliczane do okresów pracy w Polsce w zakresie uprawnień pracowniczych.

Dotyczy to m.in. pracy w następujących krajach (także obywateli tych krajów):

1. państwa Unii Europejskiej: Austria, Belgia, Bułgaria, Cypr, Czechy, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Niemcy, Polska, Portugalia, Rumunia, Wielka Brytania, Włochy;
2. państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależące do UE: Islandia, Liechtenstein, Norwegia.

Jednak zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 164, poz. 1366) przy ustalaniu uprawnień pracowniczych obywatelom polskim wlicza się okresy wykonywania pracy za granicą świadczonej po dniu 31 października 2005 r. Wcześniejsze okresy zatrudnienia za granicą zalicza się pod warunkiem opłacania składek na Fundusz Pracy.

Zobacz też: Przerwa w zatrudnieniu konsekwencje

Udokumentowanie okresów wykonywania pracy za granicą

Warunkiem zaliczenia okresów wykonywania pracy za granicą jest ich udokumentowanie.

Zastosowanie znajdzie tu rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. Nr 62, poz. 286 ze zm.). Powyższy akt wykonawczy dopuszcza możliwość potwierdzenia okresów zatrudnienia różnego rodzaju dokumentami, nie tylko za pomocą świadectwa pracy.

Do udokumentowania okresów pracy poza krajem mogą więc posłużyć zaświadczenia wydane przez zagranicznego pracodawcę lub odpowiedni organ publiczny, umowa o pracę, odcinki wypłat wynagrodzenia, zaświadczenie o ubezpieczeniu społecznym z tytułu zatrudnienia.

Przepisy nie regulują kwestii tłumaczenia dostarczanych przez pracownika dokumentów. Jednak w interesie pracownika jest, aby dokumenty te przedłożył przetłumaczone, najlepiej przez tłumacza przysięgłego. Dokonanie tej czynności przez biegłego tłumacza dawałoby pewność pracodawcy co do autentyczności i poprawności tłumaczenia.

Praca w państwie członkowskim Unii Europejskiej

Z uwagi na to, że wykonywał Pan pracę w państwie członkowskim Unii Europejskiej, okres tego zatrudnienia będzie zatem zaliczony do krajowego stażu pracy w zakresie wszystkich uprawnień pracowniczych, tak jakby zatrudnienie to było wykonywane w Polsce – oczywiście, jeżeli miał Pan umowę o pracę i podlegał Pan obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu.

W Polsce prawo do wynagrodzenia chorobowego pracownik nabywa po upływie 30 dni nieprzerwanego okresu zatrudnienia, do którego wlicza się też poprzednie okresy zatrudnienia, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni.

Jeżeli zatem poprzedni okres pracy we Włoszech zalicza się do stażu pracy w zakresie uprawnień pracowniczych, to o ile przerwa między okresami zatrudnienia nie przekroczy 30 dni, będzie miał Pan prawo od razu (oczywiście w razie potrzeby) do wynagrodzenia chorobowego.

W przypadku, gdyby przerwa w zatrudnieniu przekroczyła 30 dni, to wówczas prawo do wynagrodzenia za czas choroby nabyłby Pan dopiero po 30 dniach zatrudnienia.

Wynagrodzenie chorobowe

W Polsce wynagrodzenie chorobowe przysługuje pracownikom niezdolnym do pracy z tytułu choroby przez pierwsze 33 dni tej niezdolności w danym roku kalendarzowym, a jeżeli ukończyli 50. rok życia – przez pierwsze 14 dni niezdolności do pracy w roku kalendarzowym. Wynagrodzenie to jest finansowane ze środków pracodawcy.

Jeżeli niezdolność do pracy wskutek choroby trwa łącznie dłużej niż 33 dni, wówczas począwszy od 34. dnia pracownikowi będzie przysługiwał zasiłek chorobowy wypłacany przez ZUS (lub od 15 dnia – w przypadku pracowników powyżej 50. roku życia).

Gdy przerwa w ubezpieczeniu wynosić będzie zatem tylko 14 dni, to nawet jeśli zachorowałby Pan w pierwszym dniu nowej pracy, otrzyma Pan zasiłek chorobowy.

14-dniowa przerwa w zatrudnieniu nie będzie miała również znaczenia dla przysługującego Panu urlopu. Stosownie do art. 154¹ § 1 Kodeksu pracy do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do urlopu i wymiar urlopu, wlicza się okresy poprzedniego zatrudnienia, bez względu na przerwy w zatrudnieniu oraz sposób ustania stosunku pracy.

Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej  ▼▼▼