Operacja podczas okresu wypowiedzenia

Zasiłek chorobowy może przysługiwać też pracownikowi czy zleceniobiorcy, który rozchoruje się już po zakończeniu umowy o pracę czy umowy-zlecenia. Aby jednak taki zasiłek uzyskać, należy spełnić łącznie kilka warunków:

Interesuje Cię ten temat i chcesz wiedzieć więcej? kliknij tutaj >>

Interesuje Cię ten temat i chcesz wiedzieć więcej? kliknij tutaj >>

1. Niezdolność do pracy musi pojawić się w ciągu 14 dni od dnia ustania tytułu do ubezpieczenia (czyli od dnia rozwiązania albo wygaśnięcia umowy o pracę czy zlecenia- bez względu na podstawę rozwiązania umowy o pracę), a także niezdolność ta musi trwać co najmniej 30 dni (chyba, że jest to choroba zakaźna, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, albo choroba, której objawy uwidoczniły się po upływie 14 dni. W takim wypadku niezdolność do pracy musi pojawić się w ciągu 3 miesięcy i trwać przynajmniej 30 dni).
2. Osoba na zwolnieniu lekarskim nie może posiadać prawa do zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku lub świadczenia przedemerytalnego, emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy. Dodatkowo osoba taka nie może podjąć ani kontynuować działalności zarobkowej, która to działalność mogłaby być podstawą do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym (czyli nie można podjąć zatrudnienia w oparciu o umowę o pracę czy zlecenie, jak również rozpocząć prowadzenia własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 46 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (j.t. Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512), podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego za okres po ustaniu zatrudnienia nie może być wyższa od kwoty 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłaszanego dla celów emerytalnych. Kwota ta jest ustalana miesięcznie na okres trzech miesięcy, poczynając od trzeciego miesiąca kalendarzowego każdego kwartału.

SN w wyroku z dnia 30 września 209 r., sygn. akt II UK 34/09, uznał, że „były pracownik po ustaniu zatrudnienia i pracowniczego tytułu ubezpieczenia chorobowego zachowuje lub nabywa prawo do zasiłku chorobowego wyłącznie w wysokości obliczonej od podstawy wymiaru tego świadczenia, która nie może być wyższa niż 100% przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego dla celów emerytalnych”.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wyjaśnił, że „po ustaniu pracowniczego tytułu ubezpieczenia chorobowego wskutek rozwiązania stosunku pracy z mocy porozumienia stron przysługujący byłemu pracownikowi zasiłek chorobowy nie rekompensuje już wynagrodzenia za pracę, którego po ustaniu zatrudnienia były pracownik nie nabywa, przeto tylko z woli ustawodawcy i dla zachowania ustawowej ochrony ubezpieczeniowej podstawa wymiaru zasiłku chorobowego nie może być wyższa niż gwarancyjne 100% przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego dla celów emerytalnych”.

Podstawę wymiaru zasiłku stanowi przeciętny miesięczny przychód, od którego opłacana jest składka na ubezpieczenie chorobowe lub wypadkowe, za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy, a gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem tego okresu, za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składek na to ubezpieczenie – w przypadku przychodu (wynagrodzenia).

Należy więc ustalić, jaka była podstawa, od której była odprowadzana składka na ubezpieczenie (nie jest to kwota wynagrodzenia tylko zazwyczaj niższa), i 80% z tej kwoty będzie wysokością zasiłku.

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>