Wynagrodzenie po przywróceniu do pracy

Z treści Pana pytania wynika, iż na skutek złożonego odwołania od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika został Pan po 18 miesiącach przywrócony do pracy na uprzednio zajmowanym stanowisku.

Istotna z punktu widzenia Pana interesu jest treść przepisu art. 57 Kodeksu pracy:

„Art. 57. § 1. Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

§ 2. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem-ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

§ 3. (skreślony).

§ 4. Przepisy art. 48 i 51 § 1 stosuje się odpowiednio”.

Pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Warunkiem uzyskania prawa do wspomnianego wynagrodzenia jest nie tylko orzeczenie sądu o przywróceniu pracownika do pracy, ale również fakt podjęcia tej pracy przez pracownika.

Zgodnie z prezentowanym w literaturze przedmiotu stanowiskiem:

„Decyzja, czy wynagrodzenie przyznać w minimalnej wysokości – za jeden miesiąc czy też za okresy dłuższe, nie przekraczające jednak 3 miesięcy, należy do sądu, który zasądzając odszkodowanie bierze pod uwagę okoliczności konkretnej sprawy. Jedynie w przypadku pracowników, o których mowa w art. 57 § 2, sąd jest zobowiązany przyznać wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy. Przepis ten nie pozostawia sądowi swobody w tym zakresie. Zasądzenie wynagrodzenia jest natomiast uzależnione od okresu pozostawania bez pracy u pracodawcy, który w sposób nieuzasadniony lub niezgodny z prawem rozwiązał umowę o pracę, przywrócenia pracownika do pracy, przystąpienia przez pracownika do pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu lub zgłoszenia w tym terminie gotowości do pracy” (M. T. Romer, Prawo pracy. Komentarz, Warszawa 2005).

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2009 r., sygn. akt I PZ 1/09, „osoba dochodząca przywrócenia do pracy nie musi równocześnie, ani też w ogóle, żądać wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, ale jego uzyskanie przez osobę przywróconą do pracy nie jest możliwe bez zgłoszenia roszczenia o jego zasądzenie”.

Wyjątek od zasady, iż wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest limitowane, dotyczy wadliwego rozwiązania stosunku pracy z kobietą w ciąży lub w okresie urlopu macierzyńskiego, z którego korzysta kobieta, a także ojciec korzystający z urlopu macierzyńskiego (art. 57 § 2).

„Według wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 1983 r., I PRN 139/82 (OSNCP 1983, nr 9, poz. 138; OSPiKA 1985, nr 10, poz. 206 z krytyczną glosą S. Płażka) w sytuacji, gdy w okresie pozostawania bez pracy pracownik był czasowo niezdolny do pracy i nabył uprawnienia do zasiłku chorobowego, okres pobierania tego zasiłku należy odliczyć od okresu, za który pracownikowi ma być przyznane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. W uzasadnieniu tego wyroku podano, że nie zasługuje na akceptację pogląd, iż wynagrodzenie należne w następstwie przywrócenia do pracy powinno ulec zmniejszeniu o wypłacony zasiłek chorobowy. Za okres niezdolności do pracy pracownik może otrzymać albo zasiłek, albo wynagrodzenie.

W wyroku z dnia 12 lutego 1993 r., I PRN 2/93 (OSP 1994, nr 2, poz. 36) Sąd Najwyższy uznał, że zasiłek dla bezrobotnych wypłacony na podstawie ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu (Dz. U. Nr 106, poz. 457) nie podlega zaliczeniu na poczet wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, o jakim mowa w art. 57 § 2 k.p., ani świadczenia tego nie wyłącza. Teza ta zachowuje nadal swoją aktualność; obecnie obowiązuje ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001).

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 1992 r., I PZP 27/92 (PiZS 1992, nr 8, str. 59): »Jeżeli w okresie pozostawania bez pracy pracownik niezdolny do pracy uzyskał świadczenie rehabilitacyjne, okres pobierania tego świadczenia odlicza się od okresu, za który pracownikowi przyznano wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w wyniku przywrócenia do pracy«.

W wyroku z dnia 30 stycznia 1992 r., I PRN 60/91 (PiZS 1992, nr 7, str. 64) Sąd Najwyższy zawarł tezę, zgodnie z którą sąd pracy, zasądzając na podstawie art. 57 § 1 k.p. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, może na podstawie art. 300 k.p. i stosowanym odpowiednio art. 3581 § 3 k.c. zmienić wysokość tego świadczenia, jeżeli pomiędzy chwilą rozwiązania stosunku pracy, a chwilą orzekania nastąpiła istotna zmiana siły nabywczej pieniądza” (źródło jw.).

Reasumując, wskazać należy, iż niezrozumiałe jest zasądzenie na Pana rzecz od pracodawcy wynagrodzenia w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia, mając na uwadze, iż pozostawał Pan przez okres 18 miesięcy bez pracy. W mojej ocenie, nawet gdyby przyjąć, że pracodawca jest w bardzo złej sytuacji finansowej, nie można w taki sposób wskazywać na zasadność wybranej przez pracodawcy drogi złożenia Panu oświadczenia o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia z winy pracownika.

W chwili obecnej przypuszczam, iż upłynął termin do wniesienia apelacji od wyroku przywracającego do pracy i zasądzającego w pkt II, jak mniemam, wynagrodzenie w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy. Jeżeli taki okres nie upłynął, proszę złożyć w ciągu 7 dni od ogłoszenia wyroku wniosek o uzasadnienie wyroku.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.